Opublikowane w

Zacznij dopuszczać pozytywny kierunek wydarzeń

Żadne małżeństwo nie przetrwa, jeżeli w sytuacji konfliktowej zaczniemy się koncentrować na negatywach, które nagle urastają do wielkiego problemu .

Wystarczy przez miesiąc kultywować negatywne myśli o partnerze w małżeństwie i jesteśmy gotowi do rozwodu. Ponieważ nie widzimy już żadnej pozytywnej alternatywy. Kultywujemy tylko negatywne myśli o swoim partnerze. Zakładamy tylko negatywny rozwój wydarzeń , podczas gdy kluczowym momentem w każdej terapii małżeńskiej jest, kiedy wpierw nauczymy małżonków w sytuacji kryzysowej pewnego odruchu:

„On / Ona nie chciał/a mnie zranić. On/Ona tego serio nie myślała. To nie było jego/jej pragnieniem”

 

W każdej terapii małżeńskiej od tego z małżonkami zaczynamy. I kiedy małżonkowie chcą dopuścić tę pozytywną alternatywę czyli przestać myśleć negatywnie o sobie nawzajem, a zaczynają dopuszczać pozytywny kierunek wydarzeń, jest szansa, że sprawa jest wygrana.

„Przemiana umysłu” H.Wieja

Opublikowane w

Mężczyzna – przeciwnik czy dopełnienie kobiety?

Zanim Adam poznał Ewę, Stwórca poprosił go o nadanie nazw wszystkim zwierzętom. Mężczyzna kolejno znaczył je mianem, „istot żywych”. Już na tym etapie, czytając pierwszą księgę Pisma Świętego, zauważamy brak kreatywności u mężczyzny.

Często słyszę, że mężczyźni mają w życiu łatwiej. Więcej zarabiają, nie przechodzą wahań nastroju, mniej angażują się w wychowanie dzieci, posiadają czas dla siebie. Zazdrościmy im, pragniemy być na ich miejscu. Czy jest to jednak odpowiednia i korzystna dla nas postawa?

Obraz mężczyzny

Oglądając reklamy oraz filmy, szczególnie ekranizacje pełne akcji oraz efektów specjalnych zauważamy, że większość głównych bohaterów to mężczyźni. Są oni przedstawieni jako osoby silne, odważne, kreatywne, sprytne, dominujące, czasem nawet agresywne. Teoretycznie, w takim ich przedstawieniu, nie powinno być nic złego, o ile główny aktor ratuje świat od zagłady i chaosu.

Czyli czyni dobro, właściwie wykorzystując swoje zdolności. Niestety, w realnym świecie, w którym żyjemy już poza mediami, bywa różnie. Jest też tak, że mężczyzna używa swojej siły, by wyrządzić krzywdę człowiekowi słabszemu fizycznie – kobiecie, dziecku. Przemoc, gwałty to złe wykorzystanie daru męskości. Bóg, stwarzając pierwszego człowieka miał dla niego plan idealny, choć trudny…

Boży zamysł

W Księdze Rodzaju czytamy, że zanim Adam pojawił się na ziemi, Bóg tworzył dla niego raj, w którym pierwszy człowiek mógłby przeżyć. Dopiero później Pan pogrążył Adama w głębokim śnie i uformował z jego żebra kobietę – Ewę. Ona, piękna i delikatna stała się końcem dzieła stworzenia. Co oznacza, że była najdoskonalsza, ale też… najbardziej skomplikowana. Bóg stworzył ziemię, istoty żywe oraz ludzi, od najprostszych do najtrudniejszych. Zanim Adam poznał Ewę, Stwórca poprosił go o nadanie nazw wszystkim zwierzętom. Mężczyzna kolejno znaczył je mianem „istot żywych”. Już na tym etapie, czytając pierwszą księgę Pisma Świętego, zauważamy brak kreatywności u mężczyzny. Przypuszczam, że Bóg spojrzał wtedy na Adama i zlitował się nad jego brakiem twórczości, planując tym samym pomoc dla niego. Pomoc, która miała być twórcza, pomysłowa, kreatywna i mieć wyobraźnię pełną kolorów, niedostrzegalnych zapachów oraz wielkie serce, które zobaczy to, czego mężczyzna widzieć nie umie.

On i Ona

Lubię słuchać o różnicach damsko-męskich. Mam wtedy wrażenie, że ON i ONA pochodzą z odmiennych, ale blisko siebie położonych planet. Kobiety oraz mężczyźni potrafią być skrajni w swoim myśleniu oraz zachowaniu, czy jednak mogliby żyć bez siebie? Ani kobiecość, ani męskość nie są niczym złym. Zarówno jedno, jak i drugie jest czymś wyjątkowym! Nie lepszym, nie gorszym, po prostu innym i niepowtarzalnym, wspaniałym!

On – mężczyzna, stworzony jako pierwszy, a więc sam. Potrzebuje przeżyć przygodę, czasem spotkać się ze swoimi myślami, wyruszyć w dziką wyprawę. Musi zdobywać, walczyć, być zaradnym. Ona – kobieta, stworzona, kiedy w raju był już Adam, jej wsparcie i obrońca, ma prawo być delikatna, wrażliwa, empatyczna, troskliwa. Nastawiona jest na przekazywanie życia oraz miłości. Cechy charakteru oraz zamiar Boga względem płci znacznie się różni, ale cel ich wędrówki jest jeden – Niebo!

Akceptacja planu

Kobieta i mężczyzna różnią się od siebie nie tylko fizycznie, ale również emocjonalnie. Wszystkie cechy, które reprezentują daną płeć są dobre, o ile są właściwie wykorzystane. Na początku tekstu podałam przykład męskiej siły. Jest ona plusem, kiedy należy wnieść do domu nowy mebel i ustawić go w odpowiednim miejscu. Jednak, kiedy mężczyzna wykorzystuje ją do przemocy nad swoją rodziną, bywa ogromnym minusem!

Podobnie jest z innymi atutami, którymi Bóg obdarzył ją i jego. Współcześnie obserwuję „walkę płci”. Czasami mam wrażenie, że kobiety są złe na mężczyzn, na świat, a co najgorsze, na same siebie za to, że w ogóle są kobietami! Nie dostrzegają swojego geniuszu i potencjału do robienia rzeczy wielkich. Stwórca dał nam talenty, rozdzielił je po równo. Jedne zadania przeznaczył mężczyznom, inne kobietom. Przygotował plan idealny, w którym mężczyzna nie jest dla kobiety przeciwnikiem, ale jej dopełnieniem i odwrotnie! To właśnie ten, Boży plan jest receptą na prawdziwe szczęście i osiągnięcie wiecznej radości. Oczywiście, człowiek posiada wolną wolę i może zarządzać swoim życiem, czasem, decyzjami, człowiek może wszystko. Jednak, czy „wszystko” mu się opłaca?

Źródło: Monika Lender- Gołębiowska, aleteia.pl / Zdjęcie: Priscilla du Preez, unsplash.com

zajrzyj do nas na fb

Opublikowane w

To przede wszystkim mężczyzna odpowiada za rozwój i ewolucję związku

 

Osiągając dorosłość, stałeś się niezależny. Od tego momentu nie potrzebujesz dłużej nikogo, kto by o ciebie dbał. Potrafisz być odpowiedzialny za siebie. W szczególności, zdajesz sobie sprawę, że sam odpowiadasz za własne szczęście. Nikt nie przeżyje za Ciebie twojego życia. Musisz sam zająć się własnym zdrowiem, sukcesem i powodzeniem.

Poczucie odpowiedzialności za samego siebie nie oznacza jednak pełnej dojrzałości. Poza taką odpowiedzialnością istnieje jeszcze odpowiedzialność za dzielenie się własnym darem.

Oczywiście ważne jest, aby nie uzależniać własnego szczęścia od partnerki.

Ale równie ważne jest, aby wzrosnąć ponad zwykłą niezależność i autonomię. Kolejnym etapem intymnego związku po osiągnięciu osobistej niezależności, jest wzajemne obdarowywanie się i służenie sobie nawzajem w miłości.

Pewnie zauważyłeś, że twoja kobieta potrafi pogubić się we własnych nastrojach. Może stać się przesadnie nerwowa. Może być przybita i snuć się po domu bez celu w aurze przygnębienia. Kiedy kobieta wpadnie w jakiś nastrój, jest jej niezwykle trudno samej się z niego wydobyć wydobyć.

Jednym z wielkich męskich darów jest zareagowanie wtedy z pełnią miłości. Nie chodzi o to, aby być jej terapeutą, lecz budzikiem, „otwieraczem” jej serca, przypomnieniem o wyższości miłości.

Jeśli otworzenie jej na miłość zajmuje ci więcej niż pięć minut, to zapewne za dużo gadasz, a za mało robisz. A może już zapomniałeś co jest twoim najgłębszym darem.

Twój męski dar to wiedzieć gdzie jesteś, gdzie chcesz być i co masz zrobić, żeby tam dotrzeć. Jeśli nie znasz choćby jednego z tych elementów, wszelkimi sposobami musisz to odkryć. Twoja wizja jest podstawowym darem, jaki masz do zaoferowania kobiecie i światu. Jeśli nie posiadasz innej wizji niż codzienny kierat domowych obowiązków, pracy, opieki nad dziećmi, telewizji i wakacji, nie masz żadnej wyższej wizji, wtedy zaniedbujesz przyrodzone ci prawo. Twoja kobieta poczuje się oszukana i nie-obdarowana, podobnie jak i świat. W odpowiedzi, kobieta i świat, ofiarują ci mniej ze swoich darów.

Jeśli Twoja kobieta jest ciągle zestresowana, od strony praktycznej prawdopodobnie wiesz, co ona może zrobić ze swoim życiem, aby się rozluźnić. Może powinna więcej ćwiczyć, więcej medytować, więcej tańczyć, zmienić pracę, a może spędzać więcej czasu ze swoimi przyjaciółkami. Jeśli twoja kobieta przez większość czasu czuje się niespełniona, musisz jednak wiedzieć czego naprawdę jej brakuje.

Jak często otwiera swoje serce i ciało w niepohamowanej ekstazie nabożnego oddania?

Jak często oddaje się w pełni otaczającej ją miłości? Jak często ty jej w tym pomagasz?

Czy zamiast ofiarować jej konsekwentną i nieustraszoną miłość, grasz z nią we „wrażliwego mężczyznę”, dając jej „przestrzeń”, aby mogła być nieszczęśliwa?

A jeśli nie chce twoich darów, twojej najgłębszej mądrości i niestłumionej miłości, to dlaczego chcesz z nią być? Twoim głównym darem w związku jest wyprowadzenie jej z przygnębiających nastrojów do otwartości kochania, chwila po chwili. A potem, dzień do dniu, prowadzenie jej życia ku coraz większej boskiej miłości, wykraczającej nawet poza wasz związek, tak że jej życie staje się komunią, darem i świętowaniem.

Jeśli nie możesz zaoferować jej takiego prowadzenia, to co możesz jej dać?

Dlaczego jest z tobą?

O co chodzi w waszym związku?

Aby ofiarować twój męski dar, musisz pielęgnować własne poczucie konieczności codziennej praktyki. Jak muzyk doskonalący swój warsztat, musisz codziennie ćwiczyć sztukę odczuwania poprzez własny strach, odczuwania swojej krawędzi, a potem żyć tuż poza nią, nie uciekając w pocieszanie samego siebie, ani nie naciskając tak mocno, że stracisz połączenie ze swoim źródłem. To źródło, które jest twoją najgłębszą prawdą, musi coraz bardziej nasycać impulsami twoje życie. Z czasem wszystkie twoje działania muszą zostać dostrojone do tego źródła. Twój związek także.

Z racji tego, że zapewne masz tendencję do gubienia się we własnych myślach, celach i projektach, jednym z głównych darów jaki może zaoferować ci kobieta to wprowadzenie cię w ciało, w teraźniejszość i miłość, co pozwoli ci uzyskać i zachować połączenie z własnym źródłem.

Dotykiem, miłością i swoim urokiem może ofiarować ci również energię, tak aby twoje ciało stało się na kształt erekcji – pełne i żywe, gotowe penetrować świat do głębi miłości. Twoja kobieta może być prezydentem Stanów Zjednoczonych, a mimo to, jeśli jesteś w swojej esencji męski, jej szczególnym darem dla ciebie będzie wtłoczyć cię z powrotem w ciało przyciągającą siłą żeńskiej energii.

 

 

Bez kobiety, która służy twojemu obecnemu ucieleśnieniu miłości, mógłbyś spędzać większość czasu pracując nad projektami lub gapiąc się w komputer, z myślami kotłującymi się w głowie lub szukając przyszłych celów prowadzących do finansowej czy duchowej wolności. A tymczasem utraciłbyś kontakt z teraźniejszością, ze swoim ciałem i kobietą.

Fragment pochodzi z książki Davida Deidy – Droga prawdziwego mężczyzny

Opublikowane w

Jaki jest zdrowy związek?

Po pierwsze zdrowy związek, to taki który będzie satysfakcjonujący dla obojga partnerów, czyli będzie dla nich źródłem siły.
Troska o siebie nawzajem jako podstawowy warunek, zamiast troski o siebie samego jako przeciwstawny biegun tej cechy.

Ważna cecha miłości, to chęć dawania, ale bez oczekiwania tego samego w zamian, czyli bezinteresowne zainteresowanie drugą osobą.

Z powyższego bierze się źródło najszczęśliwszych związków: tych, w których ludzie zabiegają o siebie, nastawieni są na dawanie.

Na cechę zdrowego związku nakłada się też chęć poznawania drugiego człowieka, rozumiana jako proces tzn. nie ma znaczenia czy związek trwa rok czy kilkanaście lat, ważne jest, że ludzie są ciekawi siebie i chcą się ciągle poznawać, co więcej – jeszcze lepiej jest jak widzą, że mimo upływu lat na nowo dowiadują się o sobie nowych rzeczy.

Bardzo ważna jest w zdrowych związkach prywatność. Są takie przestrzenie, w które nikt poza dwojgiem osób tworzących związek nie ma wstępu. Chodzi o czas, intymność, wiedze na swój temat i inne prywatne kwestie.

Ważne też jest jak ludzie rozwiązują konflikty. Jaki kierunek obierają – do zwycięstwa i pokonania przeciwnika, czy do załagodzenia sporu i zgody. Zdecydowanie w zdrowej relacji kierunek jest ko zgodzie. Równie ważne jest czy skupiają się na osobie czy sprawie, która ich poróżniła – jeśli koncentracja jest na sprawie, osoby biorące udział w sporze są niejako chronione przed zranieniem, ponieważ ich celem jest rozwiązanie nieporozumienia, a nie udowodnienie racji drugiej stronie.

Zdrowy związek to również taki, w którym ludzie realizują swoje własne cele i nie jest to powodem do niepokoju drugiej strony, jest też testem na otwartość i zaufanie.

Studium Terapii Par

Opublikowane w

CÓRKA PRZEGLĄDA SIĘ W OCZACH OJCA

„W relacji ojciec – córka na ogół nie działa stereotyp: kochająca mama – wymagający i dyscyplinujący ojciec.
Przeciwnie: tatusiowie wobec swych małych córeczek bywają bardziej wyrozumiali niż mamy.

Więcej i szybciej wybaczają, czasem nawet rozpieszczają dziecko. Dzięki temu dziewczynka często z ojcem ma lepszy kontakt niż z mamą, która jest wobec córki bardziej wymagająca i krytyczna. Bywa, że mamy zazdroszczą córkom tego wyjątkowego porozumienia z ojcem.
Mężczyzna powinien to uczucie pielęgnować. Poświęcając córce swój czas, zainteresowanie, otaczając czułością, nie tylko zyskuje w zamian wyjątkowe uczucie, ale przygotowuje córkę do wielu życiowych ról.

Właśnie dlatego bliski kontakt ojca z córką ma istotny wpływ na jej dorosłe życie. Córeczka tatusia od małego buduje sobie wzorzec mężczyzny, którego ideałem jest tata.
Od niego uczy się relacji z mężczyznami, prawd o nich. Dzięki niemu w późniejszym życiu lepiej zrozumie swojego męża i synów. Dziewczynka uczy się również dużo, obserwując swoich rodziców. Widząc, jak tata odnosi się do mamy, wyrabia sobie pojęcie o tym, jak powinien wyglądać związek kobiety i mężczyzny.

 

Jej relacje z ojcem mają też znaczący wpływ na to, jaką kobietą stanie się w przyszłości. Otwartą, samodzielną i traktującą mężczyzn jak partnerów, czy zalęknioną, zakompleksioną i zależną od płci przeciwnej. Córka przegląda się w oczach ojca – dlatego to bardzo ważne, by od niego dowiedziała się, że kobieta powinna być nie tylko piękna, ale i mądra. Gdy ojciec od początku chodzi z nią na spacery, pokazuje jej świat, asystuje przy pierwszych krokach, cieszy się z jej sukcesów – wychowuje ją do samodzielności. Powinien też umieć

wytłumaczyć jej, jeśli coś zrobi źle – ale tak, by nadal miała poczucie, że jest akceptowana i kochana. Dla córki bardzo ważne jest bowiem poczucie bezpieczeństwa, jakie daje jej ojciec. Jeśli wie, że tata pomoże jej w każdej sytuacji, czuje, że jest dla niego kochana i ważna, zbuduje na tym przekonaniu poczucie własnej wartości. Jest ono fundamentalne dla funkcjonowania dziecka w grupie rówieśników, a także dla budowania relacji z mężczyznami, gdy dawna córeczka tatusia stanie się dorosłą kobietą.”

Stowarzyszenie Ochrony Praw Dziecka

Opublikowane w

W poszukiwaniu utraconej bliskości

Wypalenie uczuciowe zdarza się nawet w najlepiej dobranych małżeństwach.

Jak poczuć się znowu bliżej?

To, że warto rozmawiać, nawet z własnym mężem – wiemy od dawna. Problem w tym, że nuda i rutyna małżeńska pojawia się również w parach, gdzie mąż i żona sprawnie się ze sobą komunikują. Umieją się dogadać w ważnych sprawach, a jednak to wcale nie oznacza, że łączy ich głęboka i żywa bliskość.

Bliskość to dzielenie się emocjami

Można wymieniać ze sobą mnóstwo informacji, spostrzeżeń, dzielić się historiami z pracy i kompletnie nie być ze sobą w kontakcie emocjonalnym. Takie rozmowy wypełniają ciszę. Wymieniamy się faktami, a nie ujawniamy emocji, jakie im towarzyszą. Mówimy, co się nam zdarzyło lub nie wydarzyło, ale rzadko dzielimy się tym, jak się z tym czujemy. Dlatego można mówić tej drugiej stronie całkiem dużo o sobie i jednocześnie czuć się samotnie.

Paradoksalnie, im rodzina lepiej funkcjonuje w strefie praktycznej, nie ma sporów i kłótni, tym ten proces oddalenia może postępować niezauważalnie.

– On już się nie zmieni – tyle razy słyszałam to zdanie.

– Skoro ja go kocham, to powinnam go akceptować takiego, jakim on jest.

Bezwarunkowa akceptacja to pierwszy krok to małżeńskiej bezwarunkowej kapitulacji.

 

Bliskość nie jest nam dana raz na zawsze

Co innego szacunek i przymknięcie oka na pewne wady mężowskie, ale skoro nie jest Ci dobrze w małżeństwie, to może warto również uznać, że Ty też masz w tym swój udział.

Jest źle nie tylko dlatego, że on nie pomaga Ci w domu. Ale również dlatego, że Ty to akceptujesz. Nie reagujesz na to. Jesteś zmęczona, przepracowana, on Ci obojętnieje.

Nie podejmujesz chęci zmiany. Skrycie obwiniasz męża za całą sytuację, a przecież Ty swoim zaniechaniem również przyczyniasz się do tego, że się oddalacie.

Można wyjść za mąż z wielkiej miłości i w ciągu kilku lat roztrwonić ten emocjonalny kapitał. Bliskości nie da się zakontraktować raz na zawsze przysięgą małżeńską. Bliskość cały czas się tworzy.

 

Bliskość to uważność

Na przykład mąż powiedział, że jego przyjaciel miał zawał. Odbyliście na ten temat krótką rozmowę i koniec. A może ta wiadomość w nim pracuje. Pojawiły się u niego jakieś lęki, obawy o zdrowie, zaczął gorzej sypiać. Czy wiesz, co on przeżywa?

Kochać to dostrzegać. Że jest smutny, mniej mówi albo pali więcej papierosów. Coraz częściej zdarza mu się krzyknąć.

Zapytaj: Jaki jesteś dziś zasępiony? A dlaczego tak cię ostatnio wszystko denerwuje? A dlaczego ci jest teraz tak ciężko w pracy? I słuchaj, co odpowie.

Czasami rzucamy pytania, ale nie ma w nas już tej ciekawości, co on powie. Albo pojawia się zdawkowość. Coś tam odpowiadamy. Jakieś ogólne łatwe pocieszenia. Będzie łatwiej. Nie przejmuj się. Często kobiety rozmawiają z mężem tak samo, jak ze swoimi dziećmi.

Zbyt szybko pocieszają, dają szybkie kategoryczne rady czy samodzielnie podsumowują problem. Chcą służyć pociechą i pomocą.

 

Bliskość to szczere zainteresowanie

Tymczasem w bliskości nie chodzi o zadaniowość. Ważne, by okazać szczere zainteresowanie. Wysłuchać. Zareagować emocjonalnie. Powiedzieć, co ja w związku z tym czuję. Dopytać następnego dnia.

Bliskość to  dwukierunkowość kontaktów. Zdarza się, że żony są powierniczkami. Mąż przychodzi z pracy i zaczyna narzekać. A ona całymi latami słucha i ma tego dość, że on nigdy nie zapyta: a co tam u ciebie?

I czuje się samotna w małżeństwie, cierpi, ale do głowy jej nie przyjdzie, żeby powiedzieć:

– Słuchaj, to ja dzisiaj ci powiem co mnie spotkało.

Albo pewnego dnia wybucha:

– Ty to w ogóle nie jesteś zainteresowany, jak ja teraz mam w robocie z tym nowym kierownictwem.

On może powiedzieć:

– Ale ja myślałem, że ty nie chcesz o tym gadać. Kiedyś mi się zwierzyłaś, a potem mi powiedziałaś, że jeszcze gorzej się potem czułaś. To nie pytałem.

 

Bliskość to ciekawość: jaki ten mój mąż jest dzisiaj

A jak ten nasz mąż już nas nie zaciekawia, to warto się siebie zapytać: dlaczego tak jest. I to też jest całkiem dobry temat do rozmowy we dwoje. Czy mi się tylko wydaje, że tracimy się z oczu?

Albo: On biega. Gorzej mu poszło w maratonie. Wraca i coś tam zaczyna o tym mówić, ale przecież nie będziesz teraz gadała, jaki on ma czas na dziesięć kilometrów, bo ty nie masz czasu – trzeba na jutro dzieci wyszykować.

Nie słuchasz go albo słuchasz jednym uchem, zmieniasz temat. Dajesz mu do zrozumienia, że te jego problemy to jakieś bzdurki są, umniejszasz je, i w ogóle to uważasz, że mężczyźni to duzi chłopcy. Nie chcesz zobaczyć jego świata jego oczami czy sercem. I potem trudno o wzajemność.

To, że jesteście w małżeństwie nie oznacza, że macie tylko wspólne problemy.

Trudno o ciepło rodzinne, kiedy między małżonkami wieje chłodem. I żadne radosne śmiechy z pokoju dziecięcego nie podwyższą na stałe tej temperatury.

 

 

Dobrze jest się w tych rozmowach skupić. Ciepło się zwracać, być fizycznie blisko. Patrzeć w oczy, przytrzymać spojrzenia.

Warto codziennie wygrzebywać się spod tej góry codziennych spraw i po prostu szukać radości.

Zyta Rudzka,  aleteia pl

 

Zajrzyj na nasz fanpage : https://www.facebook.com/fundacjastanwprawdzie/posts/2009169156019654

 

Opublikowane w

…bo miłość składa się w sumie z tych malutkich gestów

„Wybierając partnera życiowego musisz pamiętać dziecko, że nie liczy się jak on wygląda, czy ile ma talentów, tylko jakie ma serce – serce do innych i do ciebie.

 

Bo za 50 lat będzie cały pomarszczony, a życie jest nieprzewidywalne i nawet zapalony tancerz w wyniku pewnych wypadków może nie być w stanie postawić samodzielnie kroku. I wtedy właśnie liczy się tylko to, co on ma w środku.

Czy jest serdeczny i dobry, czy daje silne oparcie i poczucie bezpieczeństwa, czy troszczy się o ciebie i nie tylko mówi, ale i pokazuje, że Cię kocha.

Nie chodzi tu o wielkie czyny, bo miłość składa się w sumie z tych malutkich gestów – z wracania do domu, do Ciebie w pierwszej kolejności ponad wszystkim, z uśmiechu w trudnych momentach, z zawiązywania Ci szalika pod szyją, gdy zimno, z używania w kuchni składnika, którego on nie lubi, ale je tylko dlatego, bo wie, że ty za nim przepadasz, z umiejętności powiedzenia przepraszam, gdy się zrobiło źle i wielu innych.
Tak ważna jest umiejętność postawienia siebie samego na drugim miejscu i kierowania się dobrem ukochanej osoby.

Musisz przede wszystkim wiedzieć, że on Cię kocha – a reszta na prawdę się nie liczy.”

~ autor nieznany

Opublikowane w

Jak być męskim? Wystarczą buty, szabla i ziarnko piasku

Wierność, odpowiedzialność i pokora to składniki, bez których niemożliwe jest sporządzenie recepty na to, jak być męskim. Bez nich nie zbierzemy plonu, stale będziemy nienasyceni, a mieszek miłości będzie wciąż pusty.

Wygodne buty

Kiedyś pewien, skądinąd nasz ulubiony komediant aktor-piosenkarz, siedząc na kanapie u jednego z naczelnych przepytujących w naszym kraju, z rozbrajającą szczerością wyznał: „Bo dla mnie wierność jest najważniejszym atrybutem męskości i naprawdę tego chciałbym się trzymać. Bo co mnie określa bardziej jako mężczyznę niż wierność przysiędze, jaką się złożyło?”.

Nie można prawdziwie przeżyć życia, spędzając go na kanapie z pilotem w ręku. Pilotem, który markuje podejmowanie decyzji, wciągając coraz głębiej w iluzję rzeczywistości. Żeby żyć, trzeba wstać z kanapy i iść. Żeby kroczyć, trzeba ubrać buty. Wygodne. Takie, które nie tylko zaprowadzą nas tam, gdzie (nie) chcemy, ale pozwolą towarzyszyć tym, którzy swoje buty już dawno podarli, a może nawet nigdy nie było im dane jakichkolwiek założyć.

Wierny jest ten, kto idzie. To prawda, którą coraz częściej dostrzegam w codzienności małżeńskich wertepów. Zdarza się chadzać pod górkę, z ciężkim plecakiem doświadczeń, bez życiodajnej wody i glukozy małych gestów, zostawiwszy mapę pod stertą ulotek otrzymanych od sprzedawców marzeń. Ważne, że razem, że w butach, że krok po kroczku bliżej… siebie.

 

Schowaj szabelkę

Może i zabieramy głos rzadziej niż kobiety, jednak w przeciwieństwie do nich, w naszym posługiwaniu się szablą słowa przypominamy często pijanego szlachcica. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że słowami mogę podnieść spotkanego człowieka na duchu, ale moje słowa mogą też głęboko zranić, nie mówiąc o tym, że bywają również śmiercionośne.

Mimo tej świadomości, ciągle zdarza się, że zamiast przecinać więzy nienawiści, obłudy, kłamstwa, chciwości, wymachując moją „szabelką”, tnę gdzie popadnie, nie zważając na ludzi i konsekwencje.

Z obfitości serca mówią usta – to prawda, która wielokrotnie hamowała moje zapędy krasomówcze, wychwytując wersy nie zorientowane na dobro drugiego. Na myśl przychodzi jeden z moich ulubionych tekstów Tischnera: „Może i masz rację, ale jakie z tego dobro?”.

Ale nie zawsze tak jest, ba, ciągle nie zadaję sobie kluczowych pytań. Czy to, co mówię jako mężczyzna, mąż, ojciec podnosi na duchu moją żonę? Czy moje słowa wypływają z serca rozpalonego miłością do Boga i mojej rodziny? Czy moja permanentna chęć zabrania głosu w każdej sprawie buduje, czy niszczy relacje, w których jestem?

Skoro nie potrafię wziąć odpowiedzialności za moje słowa, kto powierzy mi swoje życie, zdrowie, sprawy? W gruncie rzeczy, kiedy sytuacja wymyka się spod kontroli i nasze oczekiwania wystawione są na próbę miłości nieprzyjaciół (za każdym razem, kiedy nie chcę umierać za żonę, jawi mi się ona jako mój wróg), bardzo łatwo dobyć miecza. O wiele trudniej go schować.

 

Perła z ziarnka piasku

W odkrywaniu własnego męstwa napotykamy na przeszkody, które – gdy się dokładnie zastanowić – bywają klasycznymi wymówkami. „Jestem za słaby”, „nie nadaję się”, „okoliczności są niesprzyjające” zatruwają od wczesnego dzieciństwa nasz wewnętrzny strumień pragnień, by przejść po tym łez padole najpiękniej, jak tylko się da.

Muszę przyznać, że przez większość mojego życia nie miałem pojęcia, jak powstają perły. Gdybym dowiedział się wcześniej, być może nie zmarnowałbym tylu okazji do ich zrodzenia. Otóż, żeby powstało piękno nieporównywalne z niczym innym, do naszego wnętrza (małży) musi dostać się odrobina trudu (ziarenko piasku), który w pierwszym odruchu blokuje, ogranicza, przeszkadza. To najpiękniejsze znane mi zobrazowanie pokory.

Kimże jest człowiek, jeśli nie ziarenkiem piasku, które z miłości zostało zanurzone w perłowej masie? Nawet najpiękniejsze perły mają bowiem swoją historię, która skrywa trudności, słabości i grzechy. To z kolei prawda o męskości, która bez pokory nigdy nie zostanie odkryta.

Autor: Marcin Gomułka / Aleteia pl

Opublikowane w

Razem, ale nie na uwięzi: legenda Siuksów dotycząca związków

 

Zgodnie ze starą i piękną legendą Siuksów, aby związek był trwały i szczęśliwy, obie osoby powinny wznosić się razem, ale nie na uwięzi, nigdy nie będąc niewolnikami. Ponieważ prawdziwa miłość nie przywiązuje. Łączy dwie osoby w jedną bez konieczności odrzucania własnego bytu, własnej tożsamości.

Dziwne, że starożytna mądrość rdzennych Amerykanów nadal istnieje, inspirując nas opowieściami i legendami. Czasem są pełne magii i zmyslone, ale zawsze przekazują nam cenną naukę. W jakiś sposób te historie nadal są dla nas użyteczne i pełne znaczeń. W całej tej mądrości, plemię Siuksów pomogło nam najbardziej. Razem, ale nie na uwięzi.

„Każdy z osobna, wszyscy jesteśmy śmiertelni. Razem jesteśmy wieczni. „

-Apuleius-

To właśnie im powinniśmy podziękować za legendę łapacza snów, a także za bajki, które udzielają nam prostej, ale głębokiej lekcji na temat budowania stabilnego i szczęśliwego związku. Na szczęście mamy dostęp do fascynującej książki „Opowieści amerykańskich Indian” („American Indian Stories”) autorstwa Zitkala-Ša.

Ta interesująca autorka była pierwszą Indianką z plemienia Siuksów wykształconą na Zachodzie.

Była obrońcą narodowych tradycji, skrzypaczką, a przede wszystkim aktywistką. To ona na początku XX wieku podarowała nam część swojego dziedzictwa kulturowego. Dała nam proste i cudowne teksty, w tym tę wspaniałą legendę, do której zaraz przejdziemy.

Miłość, Jednostka i Związek według Siuksów

Istnieje stara legenda o młodym chłopaku z plemienia Siuksów, który pewnego ranka poszedł spotkać się z szamanem z wioski. Mieszkali w pobliżu Paha Sapy, znanej dziś jako Czarne Wzgórza, które są święte dla narodu Siuksów.

Młodzieniec był odważnym wojownikiem i serce miał pełne honoru i szlachetności. Touch the Clouds (Dotyk Chmur) była kobietą o oczach w kształcie migdałów, o gęstych włosach i determinacji w sercu. Ale przede wszystkim przepełniona głęboką miłością do mężczyzny, który miał być jej mężem.

Powód, dla którego oboje postanowili zobaczyć się z szamanem, był bardzo ważny: obawiali się. Byli przerażeni, że ich obietnica, pełna oddania miłość, którą wyznają sobie nawzajem, skończy się zerwaniem. Bali się też śmierci i tego, że nie będą mogli odnaleźć się w zaświatach. Chcieli, żeby stary szaman dał im eliksir, zaklęcie lub błogosławieństwo, które uczyniłoby ich miłość wieczną.

Wyzwanie

Stary szaman patrzył na nich przez kilka sekund twarzą o jastrzębich, głęboko wyostrzonych rysach. Wypalił kilka fajek, zmarszczył czoło, odchrząknął a potem ujął dłoń dziewczyny-

-Jeśli chcesz zachować swojego ukochanego przy sobie przez długi czas, musisz wyruszyć w podróż. To nie będzie łatwe, ostrzegam cię. Wejdziesz na wzgórze, które znajduje się za twoimi plecami i własnymi rękami złapiesz sokoła: najsilniejszego, najpiękniejszego. Potem musisz przynieść go tutaj żywego trzeciego dnia po pełni Księżyca.

Następnie szaman zwrócił się do młodego wojownika.

-Jeśli chodzi o ciebie, musisz wiedzieć, że twoje zadanie będzie równie złożone i wymagające. Musisz wspiąć się na najwyższą górę naszej wioski i złapać orła. Najpiękniejszego, najżywszego, najbardziej nieokiełznanego. Musisz przynieść go tutaj tego samego dnia, co twoja ukochana.

Razem, ale nie na uwięzi. Wynik

Młodzieniec i jego ukochana ukończyli wyzwanie wyznaczone przez starego szamana. Dziewczyna przyniosła sokoła w skórzanej torbie. Młody wojownik przyniósł swojego orła. Najpiękniejszego, najsilniejszego. Kiedy przyszli do starego szamana, oboje zapytali, jaki będzie następny krok. „Mamy złożyć ptaki w ofierze i wykąpać się w ich krwi?” zapytali.

-Powiem wam teraz, co macie robić: weźcie ptaki i zwiążcie im nogi skórzanym sznurkiem. Tak by były uwiązane do siebie nawzajem. Następnie wypuśćcie i pozwólcie odlecieć.

Kiedy wypełnili tę prośbę, byli zaskoczeni i aż zaniemówili, gdy zobaczyli, co się stało. Kiedy dwa ptaki próbowały wzbić się w powietrze, wszystko, co były w stanie zrobić, to tylko przewracać się – wciąż i wciąż. Sfrustrowane i pełne gniewu zaczęły dziobać się nawzajem.

Stary szaman podszedł i rozwiązał ptaki. Oto zaklęcie, które wam dam: czerpcie naukę z tego co właśnie zobaczyliście. Jeśli zwiążecie się ze sobą, nawet z miłością, jedyną rzeczą, którą osiągniecie, to ograniczenie się nawzajem, ranienie i bycie nieszczęśliwymi.

-Jeśli chcecie, aby wasza miłość trwała, unoście się tak wysoko, jak tylko potraficie: razem, ale nie na uwięzi. Ponieważ prawdziwa miłość nie zakłada łańcuchów.

Zdrowa emocjonalnie para: razem, ale nie na uwięzi

„Razem, ale nie na uwięzi” Jaume Solera i Mercè Conangli to kolejna książka, która jest równie interesująca. Doskonale zgłębia główną ideę starej legendy Siuksów. Autorzy proponują, abyśmy budowali coś, co nazywają odpowiednią „emocjonalną ekologią”.

„Możliwość wspólnego śmiechu … teraz to naprawdę jest miłość”.

–Françoise Sagan–

W tym złożonym wyzwaniu, jakim jest stworzenie stabilnego, szczęśliwego, dojrzałego i satysfakcjonującego partnerstwa, musimy stworzyć równowagę w naszych mocnych stronach i naszej przestrzeni, aby stworzyć otoczenie, w którym możemy „być wierni sobie i mimo to wierni swemu związkowi”. Nigdy nie wolno nam stracić naszej tożsamości, miłości własnej, poczucia własnej wartości i naszych sekretnych marzeń.

Podsumowując, powinniśmy również pamiętać, że możemy zastosować się do legendy i zasady „razem, ale nie na uwięzi” w jakimkolwiek związku. Może to być przyjaźń, a nawet relacja rodzic-dziecko. Ponieważ koniec końców musimy strzec naszej osobistej przestrzeni, aby zachować magię więzi.

To jest coś, o czym warto pomyśleć.

Żródło:  Psychologia

Opublikowane w

Komunikacja w małżeństwie? Postaw na dialog!

Słowa potrafią ranić równie mocno jak czyny – umiejętność „gryzienia się” w język i nie wypowiadania wszystkiego, co ślina na język przyniesie, jest wielką łaską w małżeństwie.

Dobra komunikacja jest jednym z fundamentów udanego małżeństwa.  Należy pamiętać, że jest ona ZAWSZE dialogiem, NIGDY monologiem. Obie strony muszą aktywnie mówić, słuchać i starać się zrozumieć. Oto kilka niezbędnych nawyków prawidłowej komunikacji:

Mówmy z miłością

Zanim zaczniemy mówić zawsze warto się upewnić, czy oby na pewno „język jest połączony z mózgiem”. Ważne jest również podczas zamieniania swoich myśli w słowa, pamiętać o robieniu tego z miłością – bez oceniania drugiej osoby. Słowa potrafią ranić równie mocno jak czyny – umiejętność „gryzienia się” w język i nie wypowiadania wszystkiego, co ślina na język przyniesie, jest wielką łaską w małżeństwie.

„Nierozważnie mówić – to ranić jak mieczem, a język mądrych – lekarstwem”. – Prz 12, 18

Słuchajmy w ciszy

Dajmy małżonkowi „przestrzeń” do komunikowania się z nami. Skupmy się na słuchaniu – nie przerywając jego wypowiedzi. Bardzo często słuchając wypowiedzi rozmówcy, myślimy już o tym, co odpowiedzieć, jak przedstawić „swoje” racje – tym samym nie dajemy sobie szansy na skuteczne słuchanie i słyszenie tego, co mówi mąż/żona.

„Rozsądek posiadł, kto w słowach oszczędny, kto spokojnego ducha – roztropny”. – Prz 17, 27 

Szukajmy porozumienia

Kiedy słuchamy, spróbujmy zrozumieć punkt widzenia współmałżonka. Ważne, aby być empatycznym – próbować wyobrazić sobie, co czuje rozmówca, jakie są okoliczności naszej rozmowy. To Twój mąż/żona, a nie rywal – warto o tym ZAWSZE pamiętać. Celem małżeńskiej komunikacji powinno być osiągnięcie porozumienia, a nie postawienie na swoim.

„Głupi nie lubi się zastanawiać,lecz tylko swe zdanie przedstawić”. – Prz 18, 2

Działajmy

Komunikacja nic nie znaczy, jeśli za naszymi słowami nie idą czyny i konkretne działania. Trzeba być tak nastawionym do rozmowy i rozmówcy, aby po skończonym dialogu podjąć konkretne działania. Warto się modlić o łaskę, dzięki której będziemy potrafili zmienić swoje zachowania i przyzwyczajenia.

Warto wyjść poza swój egoizm i nie starać się traktować rozmowy jako możliwości ugrania czegoś „dla siebie”. Tak jak wiara bez uczynków jest martwa, tak komunikacja bez konkretnych działań z naszej strony nic nie zmieni.

„Dzieci,nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą!”. – 1 J 3, 18

Stwórzmy atmosferę do dialogu

Dialog „w biegu” ma małe szanse powodzenia, dlatego przed rozpoczęciem rozmowy z małżonkiem warto „zostawić za sobą” swoją pracę, codzienne obowiązki itp. Rozmowa w skupieniu i dobrej atmosferze trwająca 10 minut, będzie bardziej owocna niż godzinna wymiana zdań „w biegu”. Warto stworzyć sobie pewne rytuały związane z małżeńskim dialogiem – np. zapalona świeca, krótka modlitwa do Ducha Św. poprzedzająca rozmowę.

Z czasem, kiedy pojawiają się dzieci – czasu „we dwoje” jest coraz mniej. Takie małżeńskie rytuały i zwyczaje są wówczas jeszcze bardziej pomocne i potrafią wygospodarować z „krótszej doby” te 5 minut dla męża/żony.

„Potężną twierdzą jest imię Pana, tam prawy się schroni”. – Prz 18, 10

 

Emocje największym wrogiem dobrej komunikacji

Nie ma nic gorszego dla prawidłowego małżeńskiego dialogu niż przeprowadzanie go w emocjach. Pokłóciliśmy się, jesteśmy na siebie źli, poczekajmy godzinę, aż emocje opadną i będziemy potrafili spojrzeć „trzeźwiej” na całą sytuację.

„Człowiek gniewliwy wznieca kłótnie, a cierpliwy spory łagodzi”. – Prz 15, 18

Autor: Maciek Jabłoński