… bo prawda jest dowodem rzetelności, pewności. Jest przeciwieństwem przewrotności i zła
Dlaczego niektórzy ludzie cieszą się lepszymi relacjami i stabilniejszym związkiem małżeńskim niż inni?
Dlaczego ich dzieci są dla nich źródłem autentycznej radości, dobrze układa im się w pracy, są też zachęcającym świadectwem wiary chrześcijańskiej?
I dlaczego wydają się mieć mniej sytuacji konfliktowych, a jeśli takie się pojawiają lepiej radzą sobie z ich rozwiązywaniem?
Jednak wiedz, że musimy być wdzięczni za szczere opinie innych ludzi. Ktoś 
kiedyś powiedział: „Tylko dwoje ludzi powie ci prawdę o tobie: osoba, która jest na ciebie wściekła, i ta, która bardzo mocno cię kocha”. Bóg korzysta z obu tych sposobów, ale szczególnie upodobał sobie szczerość twoich przyjaciół i ukochanej osoby. O wiele więcej korzyści odniesiesz, gdy ktoś szczerze, z miłością wskaże ci, w czym mógłbyś się poprawić, niż gdybyś miał wysłuchiwać samych pustych, karmiących ego pochlebstw. Kiedy w Biblii czytamy o ostrzeniu żelaza żelazem, tak naprawdę czytamy właśnie o takiej relacji.
Moim pragnieniem jest, abyś okazywał wdzięczność ludziom, którzy mówią ci prawdę, nawet jeśli nie są to rzeczy miłe twojemu uchu. Jeśli wysłuchasz tej prawdy – szczególnie wtedy, kiedy nie byłeś świadom swoich problemów – zyskujesz szasnę, aby się zmienić. Ostatecznie efektem tej szczerości będzie twoja przemiana w lepszą osobę.
Nasza wiara w trudnych czasach zdobywa dla nas „chlubne świadectwo.”
„Wszak jej zawdzięczają przodkowie chlubne świadectwo” (Hbr 11:2). Greckie słowo określające „zdobywa” oznacza tu „daje świadectwo.” Nasi przodkowie w Panu mieli mocno zakotwiczoną wiarę. Ich niezachwiana wiara stała się dla świata świadectwem Bożej wierności w trudnych czasach.
Pomyśl o tym, co przeżywali nasi przodkowie: powodzie, wyszydzanie, więzy, więzienie, ogień, tortury, wojny, jaskinie lwów. W tym wszystkim ich zaufanie do Pana nigdy się nie chwiało. Dlaczego? Ponieważ mieli wewnętrzne świadectwo, że podobają się Bogu. Nasi ojcowie wiedzieli, że Bóg uśmiecha się i mówi, „Dobrze! Uwierzyłeś i zaufałeś Mi.”
„Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hbr 11:6). Kiedy zachowujemy wiarę w trudnych chwilach, otrzymujemy taką samą pochwałę od Ducha Świętego. „Dobrze! Jesteś kochanym, Bożym świadectwem.”
Kiedy odpoczywasz w Nim w czasie sztormów, trzymasz wiarę, to otrzymujesz „chlubne świadectwo.” Jesteś też latarnią nadziei dla tych, którzy cię otaczają. Ci, którzy widzą twoje życie – w domu, w pracy, w twoim bloku – uczą się, że i dla nich jest nadzieja. Kiedy widzą ciebie w twojej godzinie kryzysu, uświadamiają sobie, „Oto jest ktoś, kto nie stracił wiary w Boga. On się nie boi. Co umożliwia mu zaufanie w czasie takich wstrząsów?”
Nasz Bóg dał nam wszystko, co jest potrzebne do utrzymania naszej wiary, nawet jeżeli nieszczęścia się nasilą. Otrzymaliśmy świadectwo Ducha Świętego, który mieszka w nas i z objawionego Słowa Bożego w Piśmie świętym. To nas podtrzyma, zdobywając dla nas chlubne świadectwo, nawet wtedy, kiedy świat się chwieje.
1 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał …..
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
2 Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
4 Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
5 nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
6 nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
7 Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
8 Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
9 Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy.
10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
11 Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz:
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.
13 Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.