Jaki jest zdrowy związek?

Po pierwsze zdrowy związek, to taki który będzie satysfakcjonujący dla obojga partnerów, czyli będzie dla nich źródłem siły.
Troska o siebie nawzajem jako podstawowy warunek, zamiast troski o siebie samego jako przeciwstawny biegun tej cechy.

Ważna cecha miłości, to chęć dawania, ale bez oczekiwania tego samego w zamian, czyli bezinteresowne zainteresowanie drugą osobą.

Z powyższego bierze się źródło najszczęśliwszych związków: tych, w których ludzie zabiegają o siebie, nastawieni są na dawanie.

Na cechę zdrowego związku nakłada się też chęć poznawania drugiego człowieka, rozumiana jako proces tzn. nie ma znaczenia czy związek trwa rok czy kilkanaście lat, ważne jest, że ludzie są ciekawi siebie i chcą się ciągle poznawać, co więcej – jeszcze lepiej jest jak widzą, że mimo upływu lat na nowo dowiadują się o sobie nowych rzeczy.

Bardzo ważna jest w zdrowych związkach prywatność. Są takie przestrzenie, w które nikt poza dwojgiem osób tworzących związek nie ma wstępu. Chodzi o czas, intymność, wiedze na swój temat i inne prywatne kwestie.

Ważne też jest jak ludzie rozwiązują konflikty. Jaki kierunek obierają – do zwycięstwa i pokonania przeciwnika, czy do załagodzenia sporu i zgody. Zdecydowanie w zdrowej relacji kierunek jest ko zgodzie. Równie ważne jest czy skupiają się na osobie czy sprawie, która ich poróżniła – jeśli koncentracja jest na sprawie, osoby biorące udział w sporze są niejako chronione przed zranieniem, ponieważ ich celem jest rozwiązanie nieporozumienia, a nie udowodnienie racji drugiej stronie.

Zdrowy związek to również taki, w którym ludzie realizują swoje własne cele i nie jest to powodem do niepokoju drugiej strony, jest też testem na otwartość i zaufanie.

Studium Terapii Par

31 marca 2018

CÓRKA PRZEGLĄDA SIĘ W OCZACH OJCA

„W relacji ojciec – córka na ogół nie działa stereotyp: kochająca mama – wymagający i dyscyplinujący ojciec.
Przeciwnie: tatusiowie wobec swych małych córeczek bywają bardziej wyrozumiali niż mamy.

Więcej i szybciej wybaczają, czasem nawet rozpieszczają dziecko. Dzięki temu dziewczynka często z ojcem ma lepszy kontakt niż z mamą, która jest wobec córki bardziej wymagająca i krytyczna. Bywa, że mamy zazdroszczą córkom tego wyjątkowego porozumienia z ojcem.
Mężczyzna powinien to uczucie pielęgnować. Poświęcając córce swój czas, zainteresowanie, otaczając czułością, nie tylko zyskuje w zamian wyjątkowe uczucie, ale przygotowuje córkę do wielu życiowych ról.

Właśnie dlatego bliski kontakt ojca z córką ma istotny wpływ na jej dorosłe życie. Córeczka tatusia od małego buduje sobie wzorzec mężczyzny, którego ideałem jest tata.
Od niego uczy się relacji z mężczyznami, prawd o nich. Dzięki niemu w późniejszym życiu lepiej zrozumie swojego męża i synów. Dziewczynka uczy się również dużo, obserwując swoich rodziców. Widząc, jak tata odnosi się do mamy, wyrabia sobie pojęcie o tym, jak powinien wyglądać związek kobiety i mężczyzny.

Jej relacje z ojcem mają też znaczący wpływ na to, jaką kobietą stanie się w przyszłości. Otwartą, samodzielną i traktującą mężczyzn jak partnerów, czy zalęknioną, zakompleksioną i zależną od płci przeciwnej. Córka przegląda się w oczach ojca – dlatego to bardzo ważne, by od niego dowiedziała się, że kobieta powinna być nie tylko piękna, ale i mądra. Gdy ojciec od początku chodzi z nią na spacery, pokazuje jej świat, asystuje przy pierwszych krokach, cieszy się z jej sukcesów – wychowuje ją do samodzielności. Powinien też umieć

wytłumaczyć jej, jeśli coś zrobi źle – ale tak, by nadal miała poczucie, że jest akceptowana i kochana. Dla córki bardzo ważne jest bowiem poczucie bezpieczeństwa, jakie daje jej ojciec. Jeśli wie, że tata pomoże jej w każdej sytuacji, czuje, że jest dla niego kochana i ważna, zbuduje na tym przekonaniu poczucie własnej wartości. Jest ono fundamentalne dla funkcjonowania dziecka w grupie rówieśników, a także dla budowania relacji z mężczyznami, gdy dawna córeczka tatusia stanie się dorosłą kobietą.”

Stowarzyszenie Ochrony Praw Dziecka

14 marca 2018

W poszukiwaniu utraconej bliskości

Wypalenie uczuciowe zdarza się nawet w najlepiej dobranych małżeństwach.

Jak poczuć się znowu bliżej?

To, że warto rozmawiać, nawet z własnym mężem – wiemy od dawna. Problem w tym, że nuda i rutyna małżeńska pojawia się również w parach, gdzie mąż i żona sprawnie się ze sobą komunikują. Umieją się dogadać w ważnych sprawach, a jednak to wcale nie oznacza, że łączy ich głęboka i żywa bliskość.

Bliskość to dzielenie się emocjami

Można wymieniać ze sobą mnóstwo informacji, spostrzeżeń, dzielić się historiami z pracy i kompletnie nie być ze sobą w kontakcie emocjonalnym. Takie rozmowy wypełniają ciszę. Wymieniamy się faktami, a nie ujawniamy emocji, jakie im towarzyszą. Mówimy, co się nam zdarzyło lub nie wydarzyło, ale rzadko dzielimy się tym, jak się z tym czujemy. Dlatego można mówić tej drugiej stronie całkiem dużo o sobie i jednocześnie czuć się samotnie.

Paradoksalnie, im rodzina lepiej funkcjonuje w strefie praktycznej, nie ma sporów i kłótni, tym ten proces oddalenia może postępować niezauważalnie.

– On już się nie zmieni – tyle razy słyszałam to zdanie.

– Skoro ja go kocham, to powinnam go akceptować takiego, jakim on jest.

Bezwarunkowa akceptacja to pierwszy krok to małżeńskiej bezwarunkowej kapitulacji.

Bliskość nie jest nam dana raz na zawsze

Co innego szacunek i przymknięcie oka na pewne wady mężowskie, ale skoro nie jest Ci dobrze w małżeństwie, to może warto również uznać, że Ty też masz w tym swój udział.

Jest źle nie tylko dlatego, że on nie pomaga Ci w domu. Ale również dlatego, że Ty to akceptujesz. Nie reagujesz na to. Jesteś zmęczona, przepracowana, on Ci obojętnieje.

Nie podejmujesz chęci zmiany. Skrycie obwiniasz męża za całą sytuację, a przecież Ty swoim zaniechaniem również przyczyniasz się do tego, że się oddalacie.

Można wyjść za mąż z wielkiej miłości i w ciągu kilku lat roztrwonić ten emocjonalny kapitał. Bliskości nie da się zakontraktować raz na zawsze przysięgą małżeńską. Bliskość cały czas się tworzy.

Bliskość to uważność

Na przykład mąż powiedział, że jego przyjaciel miał zawał. Odbyliście na ten temat krótką rozmowę i koniec. A może ta wiadomość w nim pracuje. Pojawiły się u niego jakieś lęki, obawy o zdrowie, zaczął gorzej sypiać. Czy wiesz, co on przeżywa?

Kochać to dostrzegać. Że jest smutny, mniej mówi albo pali więcej papierosów. Coraz częściej zdarza mu się krzyknąć.

Zapytaj: Jaki jesteś dziś zasępiony? A dlaczego tak cię ostatnio wszystko denerwuje? A dlaczego ci jest teraz tak ciężko w pracy? I słuchaj, co odpowie.

Czasami rzucamy pytania, ale nie ma w nas już tej ciekawości, co on powie. Albo pojawia się zdawkowość. Coś tam odpowiadamy. Jakieś ogólne łatwe pocieszenia. Będzie łatwiej. Nie przejmuj się. Często kobiety rozmawiają z mężem tak samo, jak ze swoimi dziećmi.

Zbyt szybko pocieszają, dają szybkie kategoryczne rady czy samodzielnie podsumowują problem. Chcą służyć pociechą i pomocą.

Bliskość to szczere zainteresowanie

Tymczasem w bliskości nie chodzi o zadaniowość. Ważne, by okazać szczere zainteresowanie. Wysłuchać. Zareagować emocjonalnie. Powiedzieć, co ja w związku z tym czuję. Dopytać następnego dnia.

Bliskość to dwukierunkowość kontaktów. Zdarza się, że żony są powierniczkami. Mąż przychodzi z pracy i zaczyna narzekać. A ona całymi latami słucha i ma tego dość, że on nigdy nie zapyta: a co tam u ciebie?

I czuje się samotna w małżeństwie, cierpi, ale do głowy jej nie przyjdzie, żeby powiedzieć:

– Słuchaj, to ja dzisiaj ci powiem co mnie spotkało.

Albo pewnego dnia wybucha:

– Ty to w ogóle nie jesteś zainteresowany, jak ja teraz mam w robocie z tym nowym kierownictwem.

On może powiedzieć:

– Ale ja myślałem, że ty nie chcesz o tym gadać. Kiedyś mi się zwierzyłaś, a potem mi powiedziałaś, że jeszcze gorzej się potem czułaś. To nie pytałem.

Bliskość to ciekawość: jaki ten mój mąż jest dzisiaj

A jak ten nasz mąż już nas nie zaciekawia, to warto się siebie zapytać: dlaczego tak jest. I to też jest całkiem dobry temat do rozmowy we dwoje. Czy mi się tylko wydaje, że tracimy się z oczu?

Albo: On biega. Gorzej mu poszło w maratonie. Wraca i coś tam zaczyna o tym mówić, ale przecież nie będziesz teraz gadała, jaki on ma czas na dziesięć kilometrów, bo ty nie masz czasu – trzeba na jutro dzieci wyszykować.

Nie słuchasz go albo słuchasz jednym uchem, zmieniasz temat. Dajesz mu do zrozumienia, że te jego problemy to jakieś bzdurki są, umniejszasz je, i w ogóle to uważasz, że mężczyźni to duzi chłopcy. Nie chcesz zobaczyć jego świata jego oczami czy sercem. I potem trudno o wzajemność.

To, że jesteście w małżeństwie nie oznacza, że macie tylko wspólne problemy.

Trudno o ciepło rodzinne, kiedy między małżonkami wieje chłodem. I żadne radosne śmiechy z pokoju dziecięcego nie podwyższą na stałe tej temperatury.

Dobrze jest się w tych rozmowach skupić. Ciepło się zwracać, być fizycznie blisko. Patrzeć w oczy, przytrzymać spojrzenia.

Warto codziennie wygrzebywać się spod tej góry codziennych spraw i po prostu szukać radości.

Zyta Rudzka, aleteia pl

Zajrzyj na nasz fanpage : https://www.facebook.com/fundacjastanwprawdzie/posts/2009169156019654